Zofia Kokorzycka
Cele pedagogii Froebelowskiej: wszechstronny rozwój wychowanka poprzez synergię każdego sposobu poznania świata (myśli, ciało, uczucia), to tworzyło idealną i dokładną całość poznania
Cele pedagogii Pestalozziego: podkreślał on rozwijanie funkcji psychicznych wychowanka i ich ciągłe kształcenie. Natomiast odrzucał bierne przyswajanie i podawanie wiedzy, ponieważ nie wnosiło to nic dla ucznia.
Cele pedagogii Rousseau było przekształcenie wychowanka w pełno wartościowego człowieka, potrafiącego kochać, szanować naturę i pracować. Jednym z celi wychowawcy jest przygotowanie wychowanka do pełnienia swoich ról w społeczeństwie i państwie, poprzez wcześniejszą naukę danego fachu.
Pedagogika to dyscyplina naukowa zajmującą się między innymi podstawami wychowania i na tym chciałabym się skupić w tym artykule. Pedagogie te są ze sobą mocno połączone co nawet świadczy fakt, że F. Froebel zainspirował się pedagogią Pestalozziego przy tworzeniu swojej własnej. Każda z wymienionych wyżej teorii skupia się na konstruktywnym podejściu do nauki, drodze poszukiwania wiedzy przez wychowanka. Odrzuca bierne zdobywanie wiedzy, uczenie się regułek na pamięć. Wolność w edukacji jest niezwykle ważne, w filmie „Zakazana edukacja” (La Educación Prohibida- dostepny na YouTube) także podkreślali rolę wolności w edukacji, bo tylko tak możemy spowodować, że uczniowie będę zaangażowani w tok zajęć z własnej woli, dzięki czemu zdobyta wiedza będzie trwalsza, a chyba oto nam jako pedagogom oraz innym członkom edukacyjnym naszych pociech chodzi, aby nasi wychowankowie mogli wszechstronnie się rozwijać zarówno poszerzać ich wiedzę oraz wychowywać ich na świadomych siebie i swojego bytu ludzi.
Niezwykle ważne jest wychowanie w rozwoju wychowanka tym bardziej dziecka, który jest mi bliski poprzez wykonywana przeze mnie prace i to właśnie wychowanie w duchu wymienionych przeze mnie pedagogii spowodowało ich bliskość dla mnie, aprobatę i wykorzystywanie w mojej pracy.
Ale czym tak naprawdę jest wychowanie? Ciężko jest jednoznacznie zdefiniować termin wychowania, ponieważ jest to proces złożony z wielu osobistych działań wychowanka, jak i innych osób oddziałujących na niego, poprzez które kształtuje się osobowość danej jednostki. Do procesów tych zaliczamy różnego rodzaju interakcje międzyludzkie jako procesy wywierania wpływu na jednostki, proces samorealizacji czy uspołeczniania się, jako nabywania kompetencji kulturowych i socjalizacyjnych. Śliwerskiego tłumaczy, wychowanie jako efekt działań, procesów jaki podlega wychowanek, których celem doprowadzenie do zmian w osobowości czy zachowaniach.
Dlatego też warto pokusić się o stwierdzenie, że kształcenie i wychowanie powinno stanowić jednolity proces dydaktyczno-wychowawczy, w którym jednocześnie powinny dokonywać się zmiany w sferze poznawczej, społecznej i emocjonalnej uczniów, albowiem zaniedbanie którejś ze sfer osobowości ucznia w toku kształcenia może wywołać niepożądane, niekorzystne dla dziecka następstwa w sensie społecznym i moralnym.
Pedagogie te skupiają się na obu tych sferach, są bliskie teorii pajdocentryzmu przez to wychowanek jest tam w centrum procesu edukacyjnego. Jest jednym z jej podmiotów, bo sam przez własną nieprzymuszoną niczym wolę wybiera co go interesuję i w czym chce się dogłębniej rozwijać.
Rousseau w swojej książce opisywał rozwój swojego wychowanka Emila. Poprzez życie w zgodzie z naturą i swoim Ja. Oderwany od świata mógł swobodnie rozwijać się w swoim tempie. Stopniowo zdobywał umiejętności społeczne jak i wiedzę, które przydadzą mu się w późniejszym funkcjonowaniu w życiu społecznym. Uczył się zawodu, ale także szacunku i miłości do innych jak także do przyszłej żony. Pokazuje to, że cały tok edukacyjny skupia się na wszechstronnym wzbogaceniu dziecka w wiedze, która nie tylko przyda mu się do własnego rozwoju, ale wykreować wychowanka na świadomego człowieka. Świadomego swojego ja w świecie, roli życiowej w społeczeństwie, ale także do kochania innych.
Pestalozzi twórca pedagogii naturalistycznej, również podkreślał dużą rolę naturalna, nieprzymuszonego rozwój wychowanka. Zauważał duże znaczenie wszechstronnego rozwoju wszystkich sfer życia człowieka, ponieważ tylko tak można dojść do harmonijnego i pełnego rozwoju człowieka. Każda sfera życiowa: uczucia, myślenie, fizyczność jest istotną do zaspakajania innych. Można zauważyć to także u A. Maslowa, który w swojej piramidzie także przedstawił znaczenie zaspakajanie potrzeb niższego rzędu, aby dojść do potrzeb wyższego rzędu. Pestalozzi poprzez swoje myślenie o edukacji i rozmyślanie nad pełnym rozwojem ucznia w każdym aspekcie życia stał się twórcą pierwszej teorii nauczanie początkowego.
Zainspirowany pedagogia J. Pestalozziego Fredrich Froebel stworzył własna pedagogikę, lecz podwaliny jej są zaczerpnięte z pedagogii naturalistycznej. Froebel w dużej mierze podkreślaj role zabawy, czyli swobodnego działania na rozwój dziecka. Zarówno on jak i już wyżej wymieniony Pestalozzi podkreślali integracje myślenia, uczuć i fizyczności w pełnym rozwoju jednostki. Dzieciństwo jest cennym zasobem, który można niezwykle wykorzystać i mu jako pedagodzy, którzy mamy o tym świadomość powinniśmy starać się wzbogacić dziecko już wtedy, ponieważ jest czysta niezamazana kartka przez czynniki zewnętrze i wiele od nas zależy jak będzie kształtować się jego przyszłość w późniejszych latach.
Nauczanie początkowe, które jest mi bliskie uważam za niezwykle istotne dla kształtowania się kluczowych postaw życiowych i chęci rozwoju, ponieważ jak teraz nie zachęcimy do rozwoju z biegiem czasu będzie coraz gorzej. Dlatego uważam, że przybliżone pedagogie podkreślają znaczenie początkowej edukacji i integracji każdej sfery wychowanka, aby wychować go na świadomego człowieka.
